آدمها دو دسته اند:
یک دسته می روند و در حسرت داشتنشان می مانی.
دسته دیگر از چشمت می افتند و از زندگیت بیرونشان می کنی.
خودت را ازچشم کسی نینداز، بگذار همیشه در حسرت بودنت بمانند.
پس سکوت و صبوری م را به حسابِ ضعف و بی کسی ام نگذار،
دلم به چیزهایی پای بند است که تو یادت نمی آید...!
تلنگری بزنی، آوار می شوم....
شکستنی تر از آنم که محتاجِ سنگی باشم.
نظرات شما عزیزان:
توسط : kamran تاریخ : شنبه 5 مرداد 1392 ساعت 1:37
نظر بدهيد